مستند «بر کرانههای کاسپین» ساخته پژمان مظاهریپور مرثیهای سوزناک و دریغبرانگیز درباره از بین رفتن محیط زیست شمال ایران به ویژه دریای کاسپین است.
محمد حیدریپور کارشناس پخش فیلم در یادداشتی نوشت: مستند «بر کرانههای کاسپین» با تصاویری تکاندهنده از آلودگی و از بین رفتن محیط زیست در شمال ایران، به اثری به یادماندنی و تاثربرانگیز تبدیل شده است. فیلم بر اساس پژوهش دقیق و علمی ساخته شده و بحران محیط زیست در حاشیه دریای کاسپین (خزر) را به خوبی مطرح میکند.
فیلمهای زیادی درباره دریای خزر، آلودگی و از بین رفتن زندگی ماهیان، پرندهها و موجودات آبزی در شمال ایران ساخته شده است، مستندسازان بسیاری در این زمینه وارد کار شده و نسبت به فاجعهای زیست محیطی هشدار دادهاند اما، «بر کرانههای کاسپین» از منظری وسیع تر، از بعد سیاسی، تاریخی و اجتماعی این بحران را بررسی کرده است.
فیلم تصاویری از گذشته و حال را به هم پیوند داده، تاریخچه این دریا و موقعیت استراتژیک آن را بیان کرده و به امروز میرسد، امروز که دریای کاسپین را در ایران «خزر» مینامیم و نباید این کار را انجام دهیم چرا که خزرها قومی بیگانهاند و کاسپین، به اقوام ایرانی اشاره دارد. «بر کرانههای کاسپین» با انتقاد از تصرف اراضی توسط نهادها و ارگان ها، نقش دولت در نادیده گرفتن محیط زیست، را بررسی میکند. «بر کرانههای کاسپین» با وجود اشاره به بحران و تلاش جدی برای آنکه مردم و مسئولان را نسبت به یک ویرانی سهمگین هشیار کند، تصویربرداری بسیار خوب و تصاویری چشم نواز دارد که دلرباست و تلخی از دست رفتن سرسبزی و سلامت شمال را برای دقایقی از ذهن تماشاگر میبرد.
گفتار متن ساده و صریح نوشته شده و مهرداد اسکویی، آن را دلنشین اجرا کرده است. «بر کرانههای کاسپین» یادآور سکانسهای آغازین «نارنجی پوش» (داریوش مهرجویی) است. جایی که استاد، از پلشتی و کثیفی سواحل ایران انتقاد کرده و در طول فیلم به تماشاگرانش زنهار میدهد که محیط زیست را مثل خانه خود دوست بدارند و آن را تمیز بشمارند.
فیلم پژمان مظاهریپور که تولید مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی است نوروز امسال در فیلیمو اکران آنلاین شده است، دوستداران طبیعت و حتی آنانکه نسبت به وظیفه اجتماعی خود درباره طبیعت و محیط زیست غافلند با دیدن این فیلم، به فکر فرو خواهند رفت. تراژدی بسیار نزدیک است.
انتهای پیام/
مدیر کل میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی خراسان رضوی از چاپ ویرایش جدید کتاب فرنشستگان این اداره کل خبر داد.
«مسعود سپهری نیا» خبرنگار خبرگزاری میراث آریا در گزارشی از شهر تبریز به سراغ آیین خاص عزاداری «شاخسی واخسی» رفت. شاخسِی واخسِی (مخفف: شاه حسین، وای حسین) یا مراسم شاهحسینگویان، از آیینهای عزاداری در ماه محرم در میان ترکزبانان است. این مراسم در نواحی از آذربایجان و اردبیل، تبریز و سایر مناطق ترکزبان شمالغرب ایران برگزار میگردد. در این مراسم گروهی چوب به دست (یا بدون چوب با ضربه پا)، با حرکاتی هماهنگ (بالا و پایین آوردن چوبها)، عبارت شاخسی واخسی که تداعیکننده عبارت شاهحسین وایحسین است را تکرار میکنند. از این آیین بهعنوان یکی از هویتهای تاریخی تبریز یاد کردهاند که قدمتش به دوران صفویان برمیگردد. به گفته برخی، این حرکت اولین بار توسط دسته نظامی قزلباشها در زمان شاه اسماعیل صفوی انجام گرفت.
محله تاریخی چهلاختران در شهر مقدس قم، فراتر از کوچهها و خانههای قدیمیاش، حامل یک شناسنامه زنده از آیینهای دینی شیعه است؛ آیینی که در قالب هیأتی مردمی؛ اما ریشهدار، با عنوان «هیأت چهلاختران» هر سال در محرم، به ویژه روز عاشورا، قله شکوه و معنای خود را آشکار میسازد. این هیأت که با شماره ۱۵۰۰ در فهرست ملی میراثفرهنگی ناملموس کشور به ثبت رسیده، نه تنها یکی از قدیمیترین دستههای عزاداری قم؛ بلکه نمادی از پیوند دین، هویت و حافظه جمعی مردم این منطقه است.
شب پنجم محرم مردم تبریز در هیئت عزادارن پابوسان حضرت علی اکبر(ع) محله طالقانی تبریز شرکت کرده و برای سید و سالار شهیدان عزاداری کردند.
Δ