تئاتر باستانی لِفکادا، تنها تئاتر شناختهشده در جزایر ایونی یونان، پس از بیش از یک قرن فراموشی، سرانجام از دل خاک بیرون آمد. این کشف بزرگ، چشمانداز تازهای به شکوه فرهنگی این منطقه در دوران باستان گشوده است.
بهگزارش میراث آریا، پس از بیش از یک قرن انتظار و ده سال کاوشهای باستانشناسی، تئاتر باستانی جزیره لِفکادای یونان (تنها تئاتر کشفشده در جزایر ایونی) سرانجام بهطور کامل از زیر خاک بیرون آمد. کارشناسان این کشف را بیتردید مهمترین و باشکوهترین بنایی که تاکنون در لفکادای باستانی کشف شده توصیف کردهاند.
این تئاتر که در حدود قرن چهارم پیش از میلاد ساخته شده، نخستین بار در سال ۱۹۰۱ میلادی توسط باستانشناسان آلمانی، ادموند کروگر و ویلهلم دورپفلد، شناسایی شد. دورپفلد بعدا یافتههای خود را در کتاب ایتاکای کهن (منتشرشده در ۱۹۲۷) منتشر کرد. اما پس از کشف اولیه، این بنا بار دیگر مدفون شد و در طول یک قرن بعد، باغهای زیتون و انبارهای موقتی بر آن منطقه سایه انداختند، بهطوریکه تصور میشد تئاتر گم شده است.
در سال ۱۹۹۷، در جریان یک بررسی میدانی توسط اداره دوازدهم آثار پیشاتاریخی و کلاسیک یونان، محل تئاتر با استفاده از ویژگیهای خاص جغرافیاییاش شناسایی شد. از سال ۲۰۱۵، عملیات کاوش جدیدی آغاز شد و با حذف درختان زیتون، ساختار اصلی تئاتر از دل خاک بیرون آمد.
بنای کشفشده شامل یک تئاتر ۱۳ پلهای است که به ۱۲ سکوی نشیمن تقسیم شده و دارای ۲۱ ردیف صندلی و یک راهروی میانی (دیازوما) برای سه ردیف دیگر بوده است. در مجموع، گنجایش این تئاتر ۳هزار و ۵۰۰ نفر برآورد شده است، هرچند شواهد نشان میدهد که قرار بوده ظرفیت نهایی آن بین ۱۰ تا ۱۱ هزار نفر باشد.
همچنین در جریان کاوش، سه تختسنگ تزئینشده با پنجههای شیر، دلفینها، پرندگان و یک سیرن (موجود اسطورهای) کشف شد که گمان میرود متعلق به شخصیتهای برجسته، کاهنان یا مقامات شهر و بعدتر اتحادیه آکارنانیا بودهاند.
این تئاتر در دوره اوج اقتصادی و فرهنگی لفکادای باستانی مورد استفاده قرار میگرفته، اما در دوران رومیان به تدریج متروکه شد. علت اصلی این افول، مهاجرت اجباری ساکنان لفکادا به نیکوپولیس بود، شهری که در سال ۳۱ پیش از میلاد توسط اکتاویان آگوستوس بنا شد. این مهاجرت منجر به خالی شدن لفکادا و فراموشی تدریجی تئاتر تاریخی آن شد.
انتهای پیام/
مشاور عالی وزیر و رئیس مرکز بینالملل وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی، در دیدار با گائو ژینگ، معاون وزیر فرهنگ چین، با تأکید بر اشتراکات تمدنی ایران و چین، گفت: در قرن فرهنگ، ملل صاحب تمدن نقشآفریناند و ایران و چین میتوانند ستونهای اصلی نظم فرهنگی آسیامحور آینده باشند.
مشاور عالی وزیر و رئیس مرکز بینالملل وزارت میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی، با هدف حضور در اجلاس وزرای گردشگری و فرهنگ سازمان همکاری شانگهای، وارد شهر چینگدائو در جمهوری خلق چین شد؛ حضوری که نماد کنشگری فعال جمهوری اسلامی ایران در عرصه دیپلماسی تمدنی و فرهنگی در شرق آسیاست.
دریاچه ارواح نوشهر همانند اسمش منظرهای ترسناک و در عینحال تماشایی دارد؛ منظرهای از درختان پوسیدهی مَمرَز و توسکا که سر از آب بیرون آوردهاند و درختان سربهفلک کشیدهای که در فضای مهآلود اطراف دریاچه واقع شدهاند. اهالی اطراف این دریاچه به دلیل فراوانی درختان ممرز آن، نامش را دریاچه ممرز گذاشتهاند. عمر این دریاچه حدود 2.5 میلیون سال است و پوسیدگی درختان اطراف و داخل آن امری طبیعی است.
در جریان کاوشهای باستانشناسی در گورستان باستانی «سان جولیانو» در ایتالیا، یک مقبره دستنخورده از تمدن اتروری کشف شد؛ کشفی نادر و ارزشمند که نوری تازه بر آیینهای تدفینی و ساختار اجتماعی این تمدن ۲۶۰۰ ساله میتاباند. این مقبره، با اشیای کامل و ساختار سالم، یکی از مهمترین یافتههای باستانشناسی سالهای اخیر در اروپا بهشمار میرود.
Δ