باستان‌شناسان در ایالت زاکسن- آنهالت آلمان، مجموعه‌ای از گودال‌های آیینی ۵هزار ساله را کشف کرده‌اند که شامل کاسه‌های سفالی کامل، استخوان‌های انسان و سگ، و بقایای سوختگی از خانه‌هاست، یافته‌هایی که راز مراسم مذهبی پیشاتاریخی را نمایان می‌سازد.
به‌گزارش میراث آریا، در جریان مطالعات پیش‌ساخت خط انتقال برق SuedOstLink در اطراف شهر «گرشتویتس»، تیم باستان‌شناسی ایالتی موفق به شناسایی دوازده گودال دایره‌ای شکل به عمق حداکثر ۲.۵ متر شد. این گودال‌ها که مربوط به فرهنگ نئولیتیک روستای زالتسمونده (حدود ۳۴۰۰ تا ۳۰۵۰ پیش از میلاد) هستند، حاوی بقایای سوخته معماری منازل، ظرف‌های سفالی احتمالا به عنوان قربانی‌های شاخص، استخوان‌های سگ در وضعیت آناتومیک و جمجمه انسان بوده‌اند.
یافته‌های برجسته شامل استخوان‌های سگ در وضعیت طبیعی بدن با علائم سوختگی و یک جمجمه انسانی تازه‌تر در کنار آنهاست. این تفاوت زمانی نشان می‌دهد شکارها ممکن است در مراحل مختلف مراسم دفن قرار گرفته یا گودال‌ها برای مدت طولانی باز نگه داشته شده‌اند. همچنین یک گودال دیگر احتمالا تبدیل‌شده از تنور، حاوی دو جسد دفن‌شده بوده که پیش‌تر در جای دیگری دفن و سپس منتقل شده‌اند. این خود نشانه‌ای از کفن‌گذاری مرحله‌ای و فضایی مقدس‌سازی‌شده به شمار می‌رود.
تحقیقات نشان می‌دهد این مراسم آیینی در دوره‌ای رخ داده است که جمعیت زالتسمونده با بحران اقلیمی و فشار گروه فرهنگی برنبورگ مواجه بود. تحلیل شرایط جوی پایان هزاره چهارم پیش از میلاد حاکی از سردتر شدن اقلیم و جابه‌جایی جمعیتی است. بنابراین، آئین‌های جنبی شامل آتش، قربانی حیوانات خصوصا سگ و تجلیل از اجداد احتمالا در پاسخ به بی‌ثباتی اجتماعی و زیستی اجرا شده‌اند. این تلاشی برای جلب حمایت گذشتگان در هنگام ناامنی بوده است.
این کشف یکی از نادرترین نمونه‌های مستند گودال‌های آیینی دوره نوسنگی اروپای مرکزی است و منظر مذهبی، اجتماعی و محیطی جامعه‌ای باستانی را پیش چشم قرار می‌دهد. اگرچه بسیاری از جزئیات هنوز نامشخص است، دلیل سوختن عمدی خانه‌ها، نقش آیینی سگ‌ها، و گرامیداشت انسانی با اشیاء مختلف هنوز نیازمند تحلیل بیشتر، اما آینده پژوهش‌های ژنتیکی، ایزوتوپیک و مردم‌شناسی می‌تواند این رازها را بازگشایی کند.
این یافته، با همکاری نزدیک میان اداره میراث باستانی زاکسن-آنهالت و شرکت انرژی ۵۰Hertz، جلوه‌ای از تلاقی بین نیاز صنعت مدرن و میراث کهنی است که هرچند در مسیر زیرساخت رقم می‌خورد، اما در اعماق خاک تاریخ انسان را روایت می‌کند.
انتهای پیام/
گاهی یک نام، راز قرن‌ها را در خود پنهان می‌کند؛ معبد چغازنبیل، واژه‌ای که بسیاری در نگاه اول نمی‌توانند با مفهوم آن ارتباط برقرار کنند، در واقع از ترکیب دو واژه‌ی لری «چغا» (تپه) و «زنبیل» (سبد) ساخته شده است؛ اشاره‌ای به شکل این سازه شگفت‌انگیز که همانند سبدی عظیم از دل خاک سر برآورده است. این نیایشگاه باستانی، شاهکاری از تمدن ایلامی و از مهم‌ترین جاهای دیدنی شوش است که در سال ۱۹۷۹ در فهرست آثار ایران در یونسکو ثبت شد و در کنار بزرگ‌ترین گنجینه‌های تاریخی جهان قرار گرفت.
وقتی نام ایران در جهان باستان طنین‌انداز شد، نقطه‌ای بود که این قدرت را به تصویر کشید؛ تخت جمشید، میراثی که نه‌تنها نماد اقتدار هخامنشیان است، بلکه یادگاری از دوران طلایی معماری ایرانی به شمار می‌رود. این مجموعه باشکوه در سال ۱۹۷۹ به‌عنوان یکی از نخستین آثار ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد و هنوز، پس از ۲۵۰۰ سال، جلوه‌ای از نبوغ، هنر و سیاست است.
در قلب خوزستان تاریخی، شهری نهفته است که با ابتکار شگفت‌انگیزش، جهان را به تحسین واداشته؛ سیستم هیدرولیک تاریخی شوشتر، شاهکاری که مهندسی ایرانی را به اوج رساند. این مجموعه بی‌نظیر که در سال ۲۰۰۹ در فهرست آثار ایران در یونسکو ثبت شد، شامل سیزده سازه آبی است؛ از پل‌ها و آب‌بندها تا نهرهای دست‌کند، آسیاب‌های آبی و آبشارهای مصنوعی، همه در هماهنگی کامل، شبکه‌ای ایجاد کرده‌اند که قرن‌ها قبل از ظهور فناوری‌های مدرن، نمونه‌ای کم‌نظیر از هوشمندی و مهارت ایرانیان باستان را به نمایش گذاشت.
بادی سرد از دامنه‌های کوهستان می‌وزد، زنگ کهن کلیسا در سکوت طنین‌انداز می‌شود و سنگ‌های تیره، داستان هزار سال پیش را روایت می‌کنند. اینجا مجموعه آثار رهبانی ارامنه در شمال غربی ایران است؛ سه کلیسای تاریخی که میان قرن‌های هفتم تا چهاردهم میلادی ساخته شده‌اند و امروز در فهرست آثار ایران در یونسکو می‌درخشند. این مجموعه شاملقره‌کلیسا (تادئوس مقدس)، کلیسای استپانوس مقدس و کلیسای زور زور می‌شود.
Δ