مشاور عالی وزیر و رئیس مرکز بین‌الملل وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، با هدف حضور در اجلاس وزرای گردشگری و فرهنگ سازمان همکاری شانگهای، وارد شهر چینگدائو در جمهوری خلق چین شد؛ حضوری که نماد کنشگری فعال جمهوری اسلامی ایران در عرصه دیپلماسی تمدنی و فرهنگی در شرق آسیاست.
به گزارش خبرنگار میراث‌آریا، در این سفر رسمی، حجت‌الله ایوبی به نمایندگی از دو نهاد فرهنگی کشور ـ وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ـ در نشست‌های وزارتی سازمان همکاری شانگهای شرکت می‌کند؛ نشستی که با محور تقویت همکاری‌های فرهنگی و توسعه مسیرهای نوین گردشگری در منطقه برگزار می‌شود.
نمایندگی ایران در دو نهاد راهبردی فرهنگی آسیا
ایوبی در جریان اجلاس، افزون بر حضور در نشست وزرای گردشگری، در اجلاس وزرای فرهنگ نیز شرکت خواهد کرد. این مشارکت دوسویه، جلوه‌ای از نقش‌آفرینی مؤثر جمهوری اسلامی ایران در معادلات فرهنگی آسیا به شمار می‌رود و فرصتی برای بازنمایی تمدن دیرپای ایران در بستر نهادهای منطقه‌ای است.
برنامه‌های این سفر شامل دیدار با مقامات ارشد فرهنگی و گردشگری کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، از جمله چین، روسیه، هند، ازبکستان، تاجیکستان و قزاقستان خواهد بود. هدف این دیدارها، توسعه روابط دوجانبه، تقویت همکاری‌های منطقه‌ای در حوزه گردشگری فرهنگی، تبادل تجربیات و هم‌افزایی در زمینه صیانت از میراث‌تمدنی مشترک است.
سازمان همکاری شانگهای؛ بستری برای تعامل تمدن‌های آسیایی
سازمان همکاری شانگهای (SCO) با ابتکار کشورهای چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان تأسیس شد. این سازمان امروز با عضویت دائم کشورهای ایران، هند، پاکستان و بلاروس، به یکی از مهم‌ترین نهادهای چندجانبه آسیایی بدل شده که قریب به نیمی از جمعیت جهان را دربر دارد و سهمی مؤثر در شکل‌دهی به نظم فرهنگی، اقتصادی و ژئوپلیتیکی قاره آسیا دارد.
در سال‌های اخیر، دیپلماسی فرهنگی به یکی از محورهای کلیدی این سازمان تبدیل شده و اجلاس‌های وزارتی با موضوع گردشگری و فرهنگ، به مثابه نهادسازی‌های نرم‌افزارانه برای تعامل تمدنی میان اعضا تلقی می‌شود.
اجلاس وزرای گردشگری؛ از مسیر جاده ابریشم تا آینده مشترک آسیا
اجلاس وزرای گردشگری سازمان همکاری شانگهای، که امسال به میزبانی جمهوری خلق چین و در شهر چینگدائو برگزار می‌شود، با موضوعاتی نظیر توسعه مسیرهای مشترک گردشگری، ارتقای بازاریابی منطقه‌ای، حفاظت از میراث‌فرهنگی ملموس و ناملموس و توسعه گردشگری پایدار طراحی شده است.
برای ایران، که در نقطه طلایی اتصال تمدن‌های شرق و غرب قرار دارد، مشارکت در این اجلاس نه‌تنها فرصتی برای معرفی ظرفیت‌های منحصربه‌فرد گردشگری زیارتی، سلامت‌محور و تاریخی است، بلکه امکان‌ساز بازتعریف جایگاه تمدنی ایران در جغرافیای فرهنگی اوراسیاست.
تثبیت نقش ایران در معماری فرهنگی منطقه
حضور فعال و ساختاریافته جمهوری اسلامی ایران در اجلاس‌های سازمان همکاری شانگهای، نمادی از راهبرد کلان «دیپلماسی تمدن‌محور» است که با بهره‌گیری از ابزارهای نرم، به دنبال تقویت نفوذ فرهنگی، ارتقای تعاملات مردم‌پایه و احیای مسیرهای کهن ارتباطی مانند جاده ابریشم است. ایران در این مسیر، با پشتوانه هویت تاریخی خود و با اتکا به گفتمان تعامل‌جویانه، می‌کوشد آینده‌ای مشترک، صلح‌محور و فرهنگی را برای منطقه ترسیم کند.
انتهای پیام/
باستان‌شناسان در ایالت زاکسن- آنهالت آلمان، مجموعه‌ای از گودال‌های آیینی ۵هزار ساله را کشف کرده‌اند که شامل کاسه‌های سفالی کامل، استخوان‌های انسان و سگ، و بقایای سوختگی از خانه‌هاست، یافته‌هایی که راز مراسم مذهبی پیشاتاریخی را نمایان می‌سازد.
گاهی یک نام، راز قرن‌ها را در خود پنهان می‌کند؛ معبد چغازنبیل، واژه‌ای که بسیاری در نگاه اول نمی‌توانند با مفهوم آن ارتباط برقرار کنند، در واقع از ترکیب دو واژه‌ی لری «چغا» (تپه) و «زنبیل» (سبد) ساخته شده است؛ اشاره‌ای به شکل این سازه شگفت‌انگیز که همانند سبدی عظیم از دل خاک سر برآورده است. این نیایشگاه باستانی، شاهکاری از تمدن ایلامی و از مهم‌ترین جاهای دیدنی شوش است که در سال ۱۹۷۹ در فهرست آثار ایران در یونسکو ثبت شد و در کنار بزرگ‌ترین گنجینه‌های تاریخی جهان قرار گرفت.
وقتی نام ایران در جهان باستان طنین‌انداز شد، نقطه‌ای بود که این قدرت را به تصویر کشید؛ تخت جمشید، میراثی که نه‌تنها نماد اقتدار هخامنشیان است، بلکه یادگاری از دوران طلایی معماری ایرانی به شمار می‌رود. این مجموعه باشکوه در سال ۱۹۷۹ به‌عنوان یکی از نخستین آثار ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد و هنوز، پس از ۲۵۰۰ سال، جلوه‌ای از نبوغ، هنر و سیاست است.
در قلب خوزستان تاریخی، شهری نهفته است که با ابتکار شگفت‌انگیزش، جهان را به تحسین واداشته؛ سیستم هیدرولیک تاریخی شوشتر، شاهکاری که مهندسی ایرانی را به اوج رساند. این مجموعه بی‌نظیر که در سال ۲۰۰۹ در فهرست آثار ایران در یونسکو ثبت شد، شامل سیزده سازه آبی است؛ از پل‌ها و آب‌بندها تا نهرهای دست‌کند، آسیاب‌های آبی و آبشارهای مصنوعی، همه در هماهنگی کامل، شبکه‌ای ایجاد کرده‌اند که قرن‌ها قبل از ظهور فناوری‌های مدرن، نمونه‌ای کم‌نظیر از هوشمندی و مهارت ایرانیان باستان را به نمایش گذاشت.
Δ